ongeduld

Zondag 27 juni vertrok Huibert weer naar Nederland. Het was bijzonder om zo'n tocht te maken met iemand die je van een paar mailtjes, een telefoontje en een afspraak in een eetcafé in Amsterdam kent. En toch ging het heel bijzonder goed. We hebben veel lol gehad, geen aanvaringen, en na drie weken was - wat mij betreft - de 'houdbaarheidsdatum nog niet verstreken'. Heel bijzonder.

Nu ja, jammer dus dat 'ie weg was, en na twee dagen klussen begon ik me stierlijk te vervelen. Rennen kan dan een uitweg zijn, maar dat daar zijn toch grenzen aan, qua duur.



Dus op woensdag 30 juni vertrok ik richting Graciosa (noordelijkste eiland in de centrale groep). Eerst was Flores (meest westelijke eiland) nog even in beeld geweest, maar met de windverwachting betekende dat eerst tegen de wind in ernaartoe, en dan zo snel mogelijk omdraaien om niet weer tegenwind te hebben. En om daar nu 120 mijl voor te gaan varen... Graciosa dus. We vertrokken wat later door wachten op de benzinepompbediende (uiteindelijk maar laten zitten) en iemand die z'n boot naast de mijne had vastgemaakt, waardoor ik een puzzeltje 'bootverleggen' kon oplossen.

Toen we 'buiten' waren, werd ik helemaal blij van weer zeilen. Hoe simpel kan het leven zijn, gewoon stukje doek omhoog, beetje wind, zonnetje... Zaalig! Wel begon de wind een beetje in te zakken, zodat Graciosa waarschijnlijk in het (diepe) donker zou worden aangelopen. Gelukkig kunnen plannen veranderen, dus werd de koers verlegd naar Velas Marina op São Jorge (de Portugezen blijken dit heel anders uit te spreken dan ik dacht; sèn chjorchje, bijna op z'n Engels, alleen niet zo duidelijk 'saint').

Nu ja, de haven was vol, dus ik heb de boot maar aan de loodsboot vastgeknoopt (en het plan laten varen om 's morgens nog te gaan rennen). Een vriendelijke Texaan met zwaar accent kwam helpen, en vertelde dat hij en z'n vrouw het eiland liftend hadden rondgereden. Bijzonder vriendelijke mensen vond 'ie het. Hij vertelde ook dat ze in de buurt van de olieramp in de Golf van Mexico waren geweest toen daar de boel ontplofte. De knal was tamelijk eng geweest.



Donderdags ben ik heel vroeg weer weggegaan. Maar net niet vroeg genoeg om de autoriteiten te ontlopen. Ik was bezig om los te knopen toen er een agent van de GNR voorbij kwam om de aangekomen jachten te noteren. Gelukkig vond 'ie het goed dat ik wegging zonder papierwinkel.

En bij het uitvaren van de haven kwam ik potvissen tegen! De tweede ontmoeting met walvissen! Later sprak ik een Nederlands stel dat vanaf 2006 onderweg is, maar nog nooit walvissen heeft gezien; het is oneerlijk verdeeld in de wereld.

De dertig mijl naar Graciosa verliepen voorspoedig, al merkte ik al op zo'n kort stukje dat je toch wel moederziel alleen bent op de oceaan. Dus netjes zwemvest aan en aangelijnd over de boot.

Bij Graciosa kreeg ik gigantische windstoten te verduren die van de helling af kwamen rollen. Daarbij leek het dat het op het wateroppervlak nog harder aankwam dan bovenin de mast; de windmeter kwam niet verder dan 23 knopen terwijl ik bijna van dek werd geblazen. Nu ja, het houdt je bezig.



Na een paar dagen op Graciosa (seen it all, done it all) en plezierig gezelschap van twee Nederlandse jachten ben ik inmiddels weer op Horta.



Morgen komen Erna en de kinderen, en daar heb ik heel erg veel zin in.



Groet,

Marc