Hierbij tekst en uitleg; waarom eigenlijk?
In 1982 kreeg ik van mijn opa het boek van Herman Jansen ("De horizon zeilde mee, dag na dag"). Herman Jansen is de eerste Nederlander die solo rond de wereld zeilde. Sindsdien heb ik gedroomd van het zeilen op de oceaan. Het ritme van de eeuwige deining, de volkomen leegte, en de kunst van je schikken naar wind en golven… Met de komst van de Albin Vega in 1996 kwam het zeezeilen binnen bereik. Ik heb veel gevaren op IJsselmeer, Wad en Noordzee, maar alleen tijdens de eerste Driehoek Noordzee was er iets van oceaandeining te voelen (bij de Shetlands). En dat smaakte naar meer!
Eigenlijk gaat het me daarbij vooral om ‘het zijn op zee’. Een keer zeilden Paul Velthuis en ik naar Engeland, maar er was geen wind. In plaats van de motor te starten en 100 mijl te motoren, hebben we twee etmalen op de Noordzee doorgebracht, soms met enige gang, soms met zo weinig wind dat het zeil naar beneden ging en het ankerlicht aan. Prachtig. Een andere keer met windkracht zeven van Lowestoft naar IJmuiden, waarbij je gedurende de 24 uurs oversteek, de bodem van de zee terug zag in de soort golven. Alweer: prachtig.
Ik heb niet perse de behoefte om nieuwe culturen te ontdekken in Brazilië of Indonesië. En de Roaring Forties, Furious Fifties of Screaming Sixties laat ik liever aan Ellen McArthur (sorry, Dame Ellen McArthur). Maar de Azoren is op redelijke afstand, echt oceaan, plezierig Europees, en qua geschiedenis en variatie zeer interessant om een maand in rond te varen.
Toen een aantal mensen uit mijn omgeving, van ongeveer mijn leeftijd, ernstig ziek werden en daar soms zelfs aan overleden, besefte ik dat dergelijke dromen niet gedroomd, maar beleefd moeten worden. En toen ik had bedacht dat ik dat dan maar moest gaan regelen, bleek dat eigenlijk veel bereikbaarder dan vooraf gedacht.
Erna vond het goed om me een maand te moeten missen, daarna een maand op de Azoren door te brengen, en me weer een maand niet te zien. Bij de werkgever valt er ook meer te regelen dan je misschien vreest. Dus toen kwam het weer op mij zelf aan; ga ik dit doen? Durf ik het aan?
En het antwoord is JA. De boot is klaar, de tijd is geregeld, we gaan.
Vandaar dus.
Marc
