Verslagen???

De geest is willig...

Er waren echt heel serieuze voornemens om heel snel na aankomst met echte verslagen te komen. Het bleek lastiger dan gedacht...
De eerste week liep ik vooral nog wat verdwaasd rond; het duurde een dag of vier voor ik weer in een normaal slaapritme zat.
Na een week mocht ik weer naar kantoor. Allerlei mensen dachten dat ik dat wel afschuuwelijk zou vinden, maar dat viel best mee. Vanaf het begin wist ik dat het een tocht van drie maanden was. Bovendien werk ik in een heel plezierig team, en lagen er nog een aantal leuke klussen te wachten.

Meteen op dag één kreeg ik de gelegenheid om een korte presentatie te geven - met foto's - waardoor een groot deel van de collega's in één klap op de hoogte was. En tot mijn verrassing, ook een aantal waren geïnspireerd.

Daarna ben ik bezig geweest met ordenen van foto's, met kijken welke filmpjes we nou eigenlijk hadden gemaakt, en met het op een rij krijgen van wat er eigenlijk allemaal was gebeurd. De Zilt was wel geïnteresseerd in een artikel, maar het lukte me niet om dat voor oktober op papier te krijgen (ze wilden het ook wel èrg kort hebben). Lang verhaal kort: na drie weken zei Erna dat ik eindelijk 'thuis' was. En na een kleine drie maanden had ik het eindelijk op papier.

Zie www.ziltmagazine.nl, nr. 56; decembernummer 2010!

Groet,
Marc

(en ja, er komen echt ook nog foto's en filmpjes hier op de site!)

We zijn er!

Vanmorgen om acht voor half negen maakten we vast aan de brandstofsteiger van Seaport Marina in IJmuiden. De eerste mens na de havenmeester op Horta bleek een kortgekapte, zwartharige manlijke persoon van ergens in de twintig te zijn. Z'n kleding deed een link met boten vermoeden. Hij nam  - zeer vriendelijk - het achterlijntje aan. De volgende was een blonde (enigszins puisterige) tiener bij de benzinepomp. Er was nog 5 liter benzine in de tank.

 

Na 1600 mijl zij we dus terug in Nederland, in iets minder dan 15 etmalen (9.30 vertekken, 8.30 aankomen).

 

Dùùhs.

 

Later komen er meer verslagen.

 

Groet,

Marc

 

 

laatste nachtwacht...

Terwijl ik dit schrijf, varen we voor de kust bij Scheveningen; het is nog een mijl of 25 naar IJmuiden. De nacht is helder, de wind zuidwest, dus het is een mooie afsluiting van de tocht.

 

De passage van Europoort ging soepeltjes. Het ziet er indrukwekkend complex uit, met alle lichten van de Maasvlakte, de boeien en de schepen op zee (al dan niet geankerd), maar het paadje dat voor jachten daar tussendoor is uitgezet is toch vrij rustig. Sector Maasmond oproepen om te vertellen dat je wilt

oversteken, en zij geven aan of de weg vrij is of niet.

 

Het verschil met het beginpunt van de reis is immens! Hier geen bergen van 1000 meter en meer in 1600 meter diep water, maar land dat zich nauwelijks aan de zee weet te ontworstelen, terwijl die zee zelf, met een diepte van een meter of 20, ook weinig aanspraak op die naam kan maken. Grappig is wel dat de golven ook hier goed kunnen klotsen; de diepte van 20 meter maakt ze kort en hoog, en bij het vertrek stonden tussen Pico en Faial net zulke korte hoge golven.

 

Nu ja, zoals het er nu naar uitziet lopen we over een uur of vijf IJmuiden aan; negen uur boordtijd, tien uur plaatselijke tijd. Mijn haar heeft erg veel zin in de douche.

 

Groet,
Marc

nog 100 mijl te gaan

We zijn net Duinkerken gepasseerd, en varen nu voor de Belgische kust. De afgelopen nacht ging het niet heel erg snel (wel gestaag) en we hadden een dagresultaat van 100 mijl. Dat is ook de afstand die we nog naar IJmuiden moeten afleggen. Inmiddels is de wind weer toegenomen, en gaan we met een gangetje van 6 knoop voort. Naar verwachting zal de wind eerder toe dan afnemen, zodat ik verwacht dat we in de ochtend IJmuiden binnenlopen.

 

Sinds de laatste blog hebben we geen zeezoogdieren meer te melden. Wel is er, na drie maanden, eindelijk vis gevangen; twee makrelen. De avondmaaltijd staat dus in grote lijnen vast.

 

Groet,
Marc

We zijn er bijna...

Gisterennacht waren we het eiland Wight nog niet voorbij, en inmiddels liggen we voor Boulogne sur Mèr. Het is nog een kleine 20 mijl naar Calais (en op de heenweg deden we IJmuiden-Calais in 24 uur). Oftewel, we zijn er bijna!

 

De dag begon met een hozende regenbui, maar daarna hebben we de hele dag in de zon gevaren met mooi uitzicht op de Engelse kalkrotskusten (ik snap eindelijk waarom 'seven sisters' zo heet; het zijn kalkrotsen die wel wat weg hebben van de mutsen van verpleegsters). Ruime wind; lekkertjes. De wolken bleven netjes boven Engeland hangen. Toen we om vier uur vanmiddag de eerste 'lane' van het verkeersscheidingsstelsel overstaken, nam de wind af tot vrijwel windstil. Daarna heeel langzaam de 'middenberm' overgestoken, en om één uur vannacht konden we aan de tweede 'lane' beginnen. Gedurende de oversteek daarvan nam de wind weer toe. We hebben bij beide oversteken gemotord, zodat we nu echt alleen nog maar benzine hebben om IJmuiden binnen te varen. De weerkaart laat voldoende wind zien voor de komende dag (zuid rond de 6 Bf) dus dat zou geen probleem moeten zijn.

 

En, geloof het of niet, maar aan het begin van de avond hadden we dolfijnen bij de boot (Tuimelaars, u weet wel, van het dolfinarium). Binnen kon je het hoge gepiep van ze horen, en buiten leek het dat ze ons even kwamen 'checken', waarna ze weer verder zwommen. Vannacht hoorden en zagen Joke en Jip ze opnieuw rond de boot. Het is alsof de zeezoogdieren ons aan de staart hangen!

 

Het scheidingsstelsel was afgeladen met boten, een constante stroom van containerschepen, chemicaliëntankers, en andere vrachtschepen. Bij het passeren van de afzonderlijke 'lanes' hadden we steeds te maken met een schip of zes. Deze schepen verstoken alles wat brand en vloeibaar (te maken) is, wat niet perse schone uitlaatgassen oplevert. In de avondzon zagen we om ons heen dan ook een gelige laag op de horizon liggen. Ik kan me voorstellen dat de luchtkwaliteit in Dover en Calais hier meetbaar door beïnvloed wordt. 'Hè bah', zei Joke (en stak nog een sigaret op...).

 

Verder is de stemming goed en gaat het boordleven door zoals de afgelopen weken (inmiddels!).

 

In de loop van vrijdag zullen we nog een verwachting van aankomst geven.

 

Groet,
Marc

 

Kanaalroutine

Vanmorgen was het land dan ook echt te zien; de kust bij 'Start Point', vlakbij Plymouth. Vijf jaar geleden voeren we daar ook voorbij, toen we de boot ophaalden uit Millbrook (ook vlakbij Plymouth). Toen hadden we oostenwind, nu gelukkig west!

 

Het vaart lekker door, de wind komt uit het westen, kracht 4-6, en de golven komen  - anders dan op de oceaan - gewoon duidelijk van één kant (daar waar de wind vandaan komt) en in de loop van de dag bouwden ze lekker op, zodat we er fijn vanaf konden surfen. Op een gegeven moment konden we een golf bijhouden, zodat we uiteindelijk 13.6 knoop aan tikten.

 

De grote schepen varen in het midden van het Kanaal, waar wij er niet zoveel last van hebben daar we dicht onder de Engelse kust zitten.

 

Verder gaat alles z'n gangetje, wacht op, wacht af, reven, ontreven, eten, drinken, enzovoort... Enigszins vermoeiender dan hiervoor is dat we zelf moeten sturen (maar dat was bij 13.6 knoop helemaal geen straf). Alleen van het lezen komt even wat minder.

 

Groet,

Marc

Land in zicht

Vanavond om een uur of tien bereikten we de ingang van het Kanaal, en al tegen elf uur was het schijnsel van de vuurtoren van Lizard Point tegen de hemel te zien. Land in zicht dus!

 

In de laatste uren volgen de veranderingen elkaar razendsnel op. Was het gisteren nog groots en ledig op zee, inmiddels zien we overal om ons heen lichten van schepen. Twee varen er voor ons uit, een komt ons tegemoet, twee andere varen rechts van ons. Degene die op ons afkwam lijkt zich te ontpoppen als vliegdekschip. Verder zien we (naast de vuurtoren) de wolken verlicht door de lampen van de steden op de Engelse kust.

De golven, die vanmorgen nog tamelijk hoog waren, zijn inmidels danig afgevlakt. Naar mijn gevoel 'IJsselmeerniveau', maar dat gevoel is waarschijnlijk enigszins verstoord door de oceaangolven van de afgelopen weken. Na de weidsheid van de oceaan van de afgelopen tijd voelt het inderdaad als het invaren van een kanaal.

Verder zijn ook de vogels die we hier zien hele andere dan hiervoor; in de loop van de week kwamen er Noorse stormvogels in zicht, die geleidelijk de plaats innamen van de pijlstormvogels. En van de stormvogeltjes zien we alleen maar de bovenste van de pagina stormvogeltjes (de 'gewone') terwijl we eerder alleen maar de 'Madeira', 'Wilsons', en het 'Vale' stormvogeltje zagen (de onderste drie op de   pagina uit het vogelboek). Verder zijn de eerste Jagers (grote, middelste, kleine of kleinste?) en Jan van Genten (of Jannen van Gent?) weer gesignaleerd. We zagen eerst alleen maar juveniele vogels, maar inmiddels zijn ook de volwassen exemplaren gespot.  

We realiseerden ons vandaag ook opeens dat de laatste mensen die we zagen, de havenmeesters van Horta waren, en dat de eerstvolgende ofwel de pompbediende in Dover zal zijn, ofwel de havenmeester in IJmuiden. Wie het ook wordt, het zijn werelden van verschil. Natuurlijk een ander klimaat (watertemperatuur is inmiddels 15 graden, tegen 23 op Horta), maar ook een andere taal, tempo, alles eigenlijk.

Nu ja, allemaal heel erg voorstelbaar en voorspelbaar, maar toch bijzonder om zo mee te maken.

 

Qua leven aan boord kwamen we erachter dat de marifoonantenne uit de mast is verdwenen (geen idee wanneer en hoe). En ook de stuurautomaat lijkt er de brui aan te geven. Waar we op de heenweg nog vrolijk met 7Bf werden gestuurd door het ding, begint 'ie nu al te kraken en piepen bij 4Bf. Gelukkig is het traject te overzien en wilden we in het Kanaal toch al met z'n tweeën wachtlopen, dus is op de hand sturen niet heel erg. Voordat ik dit zo luchtig kon intypen heb ik er vanmiddag helaas eerst wel een 'klein dipje' door beleefd.

 

Voorlopig staat de wind de goede kant op en zeilden we lekkertjes ("en aan de hemel was kreukel noch plooi").

 

Groet,
Marc

 

WIND!!!

Mijn vorige blog noemde ik 'op het continentaal plat', maar eigenlijk was 'WIND!!!' veel beter op z'n plaats geweest. Gisteren is er namelijk iets zeer wezenlijks gebeurd aan boord: we maken weer goede vaart! Hadden we van zondag op maandag nog een diepterecord in het dagresultaat (70 mijl), inmiddels hebben we ook het hoogtepunt tot nu toe bereikt: 145 mijl (althans, op deze terugreis; heen hebben we 180 geklokt). Met 5Bf op de kont, met uitschieters naar 6, kan het natuurlijk ook niet anders.

Vanmorgen hadden we zowaar nog dolfijnen rond de boot, die konden eindelijk hun hart ophalen bij 12 knoop. Ze sprongen uit de golftop het golfdal in, staken nog nét voor de boot dwars over, en één zwom in de top van een golf, als het ware voor de etalageruit. Zeer specta!

 

Groet,
Marc

 

Op het continentaal plat

Op dit moment (nacht van maandag 16 op dinsdag 17) zitten we op water van zo'n 100 meter diep. We hebben de oceaan dus praktisch verlaten en zitten op het continentale plat, wat niet wil zeggen dat het hier al lekker beschut is. Rechtsaf kom je nog steeds in Noord-Spanje uit. De afstand tot ons waypoint bij de ingang van het Kanaal is nu nog zo'n 120 mijl.

 

Gisternacht (zo op ma) hield om kwart voor vier de motor er mee op; benzinetank leeg. (We hebben nu nog 10 liter voor noodgevallen en het binnenlopen van de haven.) Op dat moment stond er zo'n drie knopen wind; te weinig om het grootzeil vol te houden in de deining. Dus zeil naar beneden, ankerlicht aan (geen voortgang!) en wachten op wind.

Op zich was dat niet eens zo heel erg; tot het moment dat de motor uitging waren er dolfijnen rond de boot geweest, die het een leuk spelletje leken te vinden om in het licht van de zaklamp heen en weer te plonzen. Ze leken 'rode vonkjes' uit het water te laten springen. Toen we eenmaal stil lagen en ik met de lamp een tijdje in het water scheen, bleken dat kleine visjes van een centimeter of 4 te zijn met een rode vlek voorin hun doorzichtige lijf. Al snel kwam er een school grotere vissen (20-30 cm) die die kleintjes wel lekker leken te vinden. NB, dit was dus nog op diep water; je schijnt met een zaklamp in zee en in no time miegelt het er van de vissen! Verder nog een kwalletje en wat onbestemde vlekken.

 

Om half zes stond er weer wat meer wind, en gingen de zeilen weer omhoog. Nog steeds geen snelheden om U tegen te zeggen (1,5-2 knoop) maar er was weer gang in de boot. Om half negen heeft Jip de gennaker gehesen, en in de loop van de dag kwam er meer wind (en snelheid). Uit het zuidwesten, dus helemaal de goede richting. Tegen vijf uur in de middag was de wind zover toegenomen dat de gennaker er weer af mocht. En een half uur geleden heb ik het tweede rif gezet.

We surfen met een dikke 5Bf weer lekker van de golven af. Het is bewolkt en het miezerregent. Het kielzog licht weer op, soms tot wel 100 meter achter de boot. Er zitten veel meer 'lichte spikkels' in dan vorige dagen, zodat het water achter de boot wel wat weg heeft van de sterrenhemel; donker water met lichte puntjes, omzoomd door twee lichte vegen 'melkweg' van de kielzoggen van de rompen. 

 

Verder gaat het leven z'n gangetje aan boord. Wacht op, wacht af, eten, lezen, voorraden checken, enzovoort. We hebben de eerste watertank inmiddels leeg, na dik 11 dagen. Valt helemaal niet tegen. En we eten nog steeds verse groente en vers fruit, dus de 'vieze blikjes' blijven voorlopig nog dicht.

Tenslotte is de stemming goed, en wordt er heel wat gelachen.

 

Groet,
Marc

blakte...

We zitten op de overgang van de diepe oceaan naar het continentale plat, en er is hier van alles gaande. Helaas geldt dat niet voor de wind, die maar niet door wil gaan waaien. Een paar dagen geleden zagen we nog lagedrukgebieden in de meerdaagse verwachtingen, waardoor we (veel) wind op de kont zouden krijgen, maar die lijken al bij voorbaat opgevuld te worden. Soort van virtuele wind.

Wij zouden graag weer wat echte wind voorbij zien komen, want het einde van de benzinevoorraad komt snel in zicht.

 

Wat er wel gebeurt is (natuurlijk) dat het een stuk ondieper wordt; over een afstand van 50 mijl gaat het van 4000 naar 150 meter diepte. Kennelijk heeft dat hele positieve effecten op de visstand, want het krioelde vandaag van de vissersschepen (die het kennelijk ook niet nodig vinden om op oproepen te reageren). Verder waren er weer enkele vinvissen, grienden en een heleboel dolfijnen te zien. Het begint al gewoon te worden...

 

Vannacht zitten er weer een heleboel dolfijnen rond de boot. Gelukkig weten we wat het zijn, want in het donker wordt het geplons en geblaas al snel vertaald in gigantische zeemonsters. Zittend op de boeg met een zaklamp blijken de dolfijnen allerlei kleine visjes uit het water te jagen. Verder zien we als we naar beneden schijnen van alles oplichten onder water. Zoals ik al eerder schreef; het beeld van de oceaan als een lege woestijn klopt niet helemaal.

 

We plannen om via de Engelse kant van het Kanaal naar Nederland te varen. Volgens de weerkaartjes die we nu binnenkrijgen zouden we daar een knoop of 10-15 in de rug moeten hebben; niet heel veel, maar voldoende om door te kunnen varen.

 

Groet,
Marc