Vakantie vieren

De afgelopen weken hebben we walvissen gekeken op Pico, vulkanen bezocht op Terceira en São Miguel, dolfijnen rond de boot gehad, gebarbequed op het strand, kortom, volop vakantie gevierd. Voor de kinderen zijn er elke dag weer nieuwe ervaringen en dat lijken ze helemaal niet erg te vinden. De eilanden zijn mooi, allemaal verschillend en de mensen zijn erg aardig. Eigenlijk is het raar dat de meeste zeilers alleen Horta (en mogelijk nog Terceira) aandoen, en de Azoren vooral als tussenstop tussen de Caraïben en Europa zien. De havens schijnen vooral in juni drukbevolkt te zijn met buitenlandse boten, en de rest van het jaar grotendeels leeg te zijn.

 

Op dit moment varen we in het Canal do São Jorge, op weg naar Velas (op São Jorge). We zijn donderdagmiddag (22 juli) vertrokken van São Miguel en hebben nogal wat gemotord vanwege het lichte weer. Inmiddels is de benzine vrijwel op, dus we mogen op 4 knopen wind proberen vooruit te komen onder gennaker. Aan de ene kant jammer dat het niet sneller gaat, aan de andere kant is het ook wel weer mooi om over een gladde zee voort te glijden met links en rechts de lichtjes van Pico en São Jorge, in het licht van de (bijna) volle maan. Voor de kinderen was het weer een nieuwe ervaring om voor de tweede nacht varend naar bed te gaan.

 

Na São Jorge staat Graciosa nog op het programma, en dan gaan we weer terug naar Faial (Horta), waar Erna en de kinderen begin augustus het vliegtuig gaan pakken, en Joke en Jip aan boord komen voor de terugreis. Tegen die tijd zal ik ook weer vaker gaan bloggen.

 

Groet,
Marc

Tja, hoe zal ik de titel nou eens noemen

Hallotjes,

hier schrijft Roosmarijn de voetbalster.

Vandaag zijn we van Faial naar Lajes do Pico gevaren. Aan het begin moest ik wel een beetje aan de golven wennen. Toen was het wel een beetje spannend want het was de eerste keer om hier te varen. Doordat de golven zo lekker deinen was iedereen wel in de tocht in slaapgevallen behalve papa. Anders was het wel onhandig geweest zeg!!! Daarna waren de golven leuker omdat ik er aan gewend was. Toen we aankwamen gingen Imre en Janyk meteen roeien. Later kwam ik ook. Je kan hier echt onder veel bruggetjes door en het is erg lollig. Maar onder het roeien ging het netje wel kudunk dus kapot. Janyk heeft toen zelf alles weer vast genaaid. Dat was erg aardig. 

Dit eiland heet Pico omdat er een soort heuvel is met daar boven op een berg met een piek. De ene keer zit hij in de wolken  de andere keer niet. Dat is grappig om te zien.

 

Roosmarijn 

ongeduld

Zondag 27 juni vertrok Huibert weer naar Nederland. Het was bijzonder om zo'n tocht te maken met iemand die je van een paar mailtjes, een telefoontje en een afspraak in een eetcafé in Amsterdam kent. En toch ging het heel bijzonder goed. We hebben veel lol gehad, geen aanvaringen, en na drie weken was - wat mij betreft - de 'houdbaarheidsdatum nog niet verstreken'. Heel bijzonder.

Nu ja, jammer dus dat 'ie weg was, en na twee dagen klussen begon ik me stierlijk te vervelen. Rennen kan dan een uitweg zijn, maar dat daar zijn toch grenzen aan, qua duur.



Dus op woensdag 30 juni vertrok ik richting Graciosa (noordelijkste eiland in de centrale groep). Eerst was Flores (meest westelijke eiland) nog even in beeld geweest, maar met de windverwachting betekende dat eerst tegen de wind in ernaartoe, en dan zo snel mogelijk omdraaien om niet weer tegenwind te hebben. En om daar nu 120 mijl voor te gaan varen... Graciosa dus. We vertrokken wat later door wachten op de benzinepompbediende (uiteindelijk maar laten zitten) en iemand die z'n boot naast de mijne had vastgemaakt, waardoor ik een puzzeltje 'bootverleggen' kon oplossen.

Toen we 'buiten' waren, werd ik helemaal blij van weer zeilen. Hoe simpel kan het leven zijn, gewoon stukje doek omhoog, beetje wind, zonnetje... Zaalig! Wel begon de wind een beetje in te zakken, zodat Graciosa waarschijnlijk in het (diepe) donker zou worden aangelopen. Gelukkig kunnen plannen veranderen, dus werd de koers verlegd naar Velas Marina op São Jorge (de Portugezen blijken dit heel anders uit te spreken dan ik dacht; sèn chjorchje, bijna op z'n Engels, alleen niet zo duidelijk 'saint').

Nu ja, de haven was vol, dus ik heb de boot maar aan de loodsboot vastgeknoopt (en het plan laten varen om 's morgens nog te gaan rennen). Een vriendelijke Texaan met zwaar accent kwam helpen, en vertelde dat hij en z'n vrouw het eiland liftend hadden rondgereden. Bijzonder vriendelijke mensen vond 'ie het. Hij vertelde ook dat ze in de buurt van de olieramp in de Golf van Mexico waren geweest toen daar de boel ontplofte. De knal was tamelijk eng geweest.



Donderdags ben ik heel vroeg weer weggegaan. Maar net niet vroeg genoeg om de autoriteiten te ontlopen. Ik was bezig om los te knopen toen er een agent van de GNR voorbij kwam om de aangekomen jachten te noteren. Gelukkig vond 'ie het goed dat ik wegging zonder papierwinkel.

En bij het uitvaren van de haven kwam ik potvissen tegen! De tweede ontmoeting met walvissen! Later sprak ik een Nederlands stel dat vanaf 2006 onderweg is, maar nog nooit walvissen heeft gezien; het is oneerlijk verdeeld in de wereld.

De dertig mijl naar Graciosa verliepen voorspoedig, al merkte ik al op zo'n kort stukje dat je toch wel moederziel alleen bent op de oceaan. Dus netjes zwemvest aan en aangelijnd over de boot.

Bij Graciosa kreeg ik gigantische windstoten te verduren die van de helling af kwamen rollen. Daarbij leek het dat het op het wateroppervlak nog harder aankwam dan bovenin de mast; de windmeter kwam niet verder dan 23 knopen terwijl ik bijna van dek werd geblazen. Nu ja, het houdt je bezig.



Na een paar dagen op Graciosa (seen it all, done it all) en plezierig gezelschap van twee Nederlandse jachten ben ik inmiddels weer op Horta.



Morgen komen Erna en de kinderen, en daar heb ik heel erg veel zin in.



Groet,

Marc